Ο Άγιος Χριστόφορος από την ίδρυσή του ως σήμερα.
Το χωριό βρίσκεται στα ανατολικά του νομού Σερρών, και σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από την πόλη των Σερρών. Απέχει 1 χιλιόμετρο , βόρεια, από τον κεντρικό δρόμο Σερρών-Δράμας.
Η έκταση του χωριού, μαζί με το κτηματολόγιό του, είναι 12.250 στρέμματα και το υψόμετρό του είναι 150 μέτρα.
Γύρω στα 1860 κατοικούσαν στο χωριό Οθωμανοί κάτοικοι, και μεταξύ αυτών 200 Έλληνες. Κατά την απογραφή του 1961 ο πληθυσμός του χωριού ήταν 680 κάτ. Το 1971 ήταν 398 κάτ. Το 1981 ήταν 358 κάτ, το 1991 ήταν 351 κάτ και το 2001 ήταν 390 κάτοικοι. Τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής του 2011, δεν έχουν γίνει επίσημα γνωστά.
Συνορεύει με τα χωριά: βόρεια με την Αναστασιά, νοτιοανατολικά με το Γάζωρο και δυτικά με το Δαφνούδι.
Το χωριό είναι χτισμένο ανάμεσα και πάνω σε λόφο,αμφιθεατρικά, στις υπώρειες του Μενοίκιου όρους.
Στην τουρκοκρατία , και μέχρι το 1926, το όνομα του χωριού ήταν Χωροβίστα ή Χωρβίστα, που σήμαινε κλειστό μέρος. Γύρω στο 1600, Τούρκοι μπέηδες εγκαταστάθηκαν και έκαναν τις στάνες των προβάτων και των κατσικιών τους, γιατί το μέρος ήταν πλούσιο σε βλάστηση.Κάποια στιγμή σαν κατακτητές, πήραν και τη γύρω περιοχή και την έκαναν ιδιοκτησία τους,(τσιφλίκι). Πήραν δούλους, Έλληνες,για να καλιεργούν την περιοχή.Έτσι δημιουργήθηκε ένας συνοικισμός Ελλήνων,<<Το Ραγιαλίκι>>.
Όλο το τσιφλίκι ήταν περιφραγμένο, και για να μπεί κάποιος ή να βγει, έπαιρνε άδεια από τους πορτάδες.
Οι μπέηδες κάποτε πούλησαν το τσιφλίκι. Μέχρι το 1850, το τσιφλίκι το είχαν δύο αδέρφια Τσιαρικτσίδες, Αλβανικής καταγωγής.Την εποχή εκείνη, το ελληνικό στοιχείο ήταν πολύ δυναμικό, και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ζήτησαν από το Σουλτάνο άδεια για να χτίσουν ιερό ναό. Από πιο πριν, και άγνωστο από πότε,πιθανόν από το 1600, υπήρχε το παρεκκλήσι του Αγίου Χριστοφόρου.
Το 1850,όλο το τσιφλίκι το πήραν τα αδέρφια Θεόδωρος και Χρήστος Τεγουντζίκης από τις Σέρρες. Αυτοί το κράτησαν μέχρι το 1900.Τον ίδιο χρόνο, το τσφλίκι πουλήθηκε στο Δανιήλ Τσαγκαρόλα ή Ζαγκαρόλα, από τις Σέρρες, και από τότε πέρασε όπως ήταν φυσικό, στους ΄Ελληνες κατοίκους.
Η αρχική θέση του χωριού, σύμφωνα με μαρτυρίες των γεροντότερων κατοίκων, ήταν μέσα στο ρέμα της Δράβουστας, μια τοποθεσία περίπου 2 χιλιόμετρα Δυτικά, προς το χωριό Δαφνούδι. Το 1832, λόγω επιδημίας χολέρας, μετακόμισαν οι κάτοικοι στη θέση που είναι σήμερα το χωριό.
Υπάρχουν τοποθεσίες που κρατούν την ονομασία τους από πολύ παλιά, όπως <<Κάμινος>> Νοτιοδυτικά του χωριού, όπου παλιά υπήρχαν καμίνια και έψηναν στάμνες,κιούπια και άλλα χωμάτινα σκεύη,<<Μέλαγκας>> από τις πολλές συκιές που έσταζαν μέλι κ.α.
Το 1924 αλλάζει η ονομασία του χωριού από Χωρβίστα σε Άγιος Χριστόφορος, προς τιμή του Αγίου Χριστοφόρου, παρεκκλήσι του οποίου προϋπήρχε από πολύ παλαιότερα στο μέρος όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα είναι και πολιούχος μας και προστατεύει το χωριό.
Μέχρι το 1995 ήταν κοινότητα Αγίου Χριστοφόρου. Από το 1996 και μετά, με το σχέδιο <<Καποδίστριας>>, έγινε Δημοτικό διαμέρισμα του νεοσύστατου Δήμου Νέας Ζίχνης, μαζί με άλλα 13 χωριά, και από το 2011 με το σχέδιο <<Καλικράτης>>Τοπική κοινότητα του διευρυμένου Δήμου Νέας Ζίχνης, ύστερα από τη συνένωση του δήμου Ν.Ζίχνης και Αλιστράτης.
Το 1860 περίπου, ιδρύθηκε το πρώτο το πρώτο σχολείο, στη θέση όπου βρίσκεται η κοινότητα σήμερα ,στο κέντρο του χωριού. Στη συνέχεια έγινε το σχολείο στη θέση όπου σήμερα στεγάζεται ο πολιτιστικός σύλλογος.Λειτούργησε το σχολείο από το το 1926 ή κατ' άλλους από το 1935, μέχρι το 1988 οπότε έπαυσε η λειτουργία του, λόγω του μικρού αριθμού των παιδιών ,και τα λιγοστά παιδιά μεταφέρθηκαν από τότε στο δημοτικό σχολείο Γαζώρου.Μέχρι το 1962-63 είχε πολλά παιδιά. Κατά την περίοδο του Μακεδονικού αγώνα, διακρίθηκε για τους εθνικούς του αγώνες ο δάσκαλος Ιωάννης Κλείτος, πατέρας του πρώην Υπουργού Εσωτερικών Νικολάου Κλείτου. Η συμμετοχή βέβαια και όλων των κατοίκων του χωριού στον αγώνα ,είναι αναμφισβήτητο γεγονός.
Δάσκαλοι εκείνης της εποχής: Η συγχωρεμένη η κ. Μαρίκα , που από τα χέρια της πέρασαν γενιές παιδιών του χωριού από το 1910 και μετά. Ο Παπαδόπουλος μέχρι το 1940 και μετά το 1949.
Το 1940 με την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου η λειτουργία του σχολείου σταμάτησε. Με τον ερχομό των Βουλγάρων ,το 1941, πολλοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να φύγουν από το χωριό ,άλλοι σε διπλανά χωριά και άλλοι στις Σέρρες και σ'άλλα μέρη της πατρίδας μας. Ξανάρχισε μετά την αποχώρηση των Βουλγάρων το 1946. Δάσκαλοι εκείνης της εποχής ο Ταρσίνης Φορμίων, Ο Ηρακλής Νανούσης και ο Τσέλιος Δημήτριος. Ο Παπαδόπουλος επέστρεψε το 1949.Πολλά χρόνια δίδαξε στο χωριό και ο Κωνσταντίνος Καρλής μετά το 1952.Επίσης πολλά χρόνια δίδαξε ο κ. Μόσχος Γεώργιος και η σύζυγός του κ. Ψάρρη Σουλτάνα. Αρκετοί άλλοι δάσκαλοι πέρασαν από το χωριό, και δίδαξαν μικρότερα διαστήματα, μέχρι το 1988 που έκλεισε το σχολείο.
Το 1945-46 ,όπως διηγούνται οι σημερινοί παππούδες,ο Κ. Σημίτης,μάλλον γυμνασιάρχης στο γυμνάσιο Ν.Ζίχνης, γύριζε στα χωριά και καλούσε παιδιά της πέμπτης και της έκτης τάξης του δημοτικού να γραφτούν στο γυμνάσιο.
Το 1953 και μετά, πολλά παιδιά του χωριού αποφασίζουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό, Αυστρία, Γερμανία ,Ιταλία. Οι καιροί δύσκολοι, οι οικογένειες πολυμελείς. Δούλευαν όλοι στο χωριό, για να σπουδάσει ένας από την οικογένεια: Γέρκου Κων/νος κτηνίατρος, Τερμεντζής Ευάγγελος γιατρός, Σφυρίδης Φώτης γιατρός, Μίγας Δημήτριος Γεωλόγος.
Στις μεγάλες προσωπικότητες που ανέδειξε το χωριό, δεν μπορούμε να μη συμπεριλάβουμε τον κ.Νικόλαο Κλείτο, δικηγόρο, βουλευτή και Υπουργό Εσωτερικών.
Μέχρι το 1965, στο εξατάξιο γυμνάσιο εκείνης της εποχής, σπάνια πήγαιναν όλα τα παιδιά. Γυμνάσιο Δημόσιο τότε, στην περιοχή μας , υπήρχε μόνο στη Ν.Ζίχνη. Στο Γάζωρο τότε λειτουργούσε ιδιωτικό γυμνάσιο από το 1957 μέχρι το 1966.
Στα νεώτερα χρόνια το χωριό μας έχει βγάλει πολλούς ανθρώπους των γραμμάτων, όπως νηπιαγωγούς, δασκάλους, καθηγητές, γιατρούς, πολιτικούς μηχανικούς, οικονομολόγους, δικηγόρους.
Ασχολίες των κατοίκων:
Οι κάτοικοι του χωριού είχαν σαν κύρια ασχολία τους την καλλιέργεια του καπνού.Άλλα γεωργικά προϊόντα καλλιεργούσαν σε ποσότητες που να φτάνουν για να περάσει τη χρονιά η οικογένειά τους.Ο καπνός ήταν παλαιότερα η κατ' εξοχήν ασχολία των κατοίκων. Όλος ο χρόνος καταναλωνόταν με την ενασχόληση γύρω από τον καπνό.Από το Μάρτη με τους <<Χασλαμάδες>>,τα φυτώρια του καπνού, στη συνέχεια πότισμα, ξεβοτάνισμα,φυτεία, ραντίσματα ,σκάλισμα, γέμισμα, ξεντύπιασμα, σπάσιμο, μπούρλιασμα, αποξήρανση, σαντάλιασμα, παστάλιασμα, πούλημα και ερχόταν πάλι Μάρτης. Στα ενδιάμεσα διαστήματα σπορά, θέρος, αλώνισμα για τα σιτάρια μας.
Σήμερα στο χωριό ελάχιστοι ασχολούνται με τον καπνό. Όλοι σχεδόν είναι συνταξιούχοι του ΟΓΑ και μέλη του ΚΑΠΗ.
Αρκετά στοιχεία πήραμε από το βιβλίο του αείμνηστου Γιάννη Πραζιούτη δασκάλου, Ιστορία της Επαρχίας Φυλίδας, καθώς επίσης και από μαρτυρίες κατοίκων του χωριού μας.
Αν κάτι μας διέφυγε, είμαστε έτοιμοι να το συμπληρώσουμε ή να το διορθώσουμε.
Το χωριό βρίσκεται στα ανατολικά του νομού Σερρών, και σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από την πόλη των Σερρών. Απέχει 1 χιλιόμετρο , βόρεια, από τον κεντρικό δρόμο Σερρών-Δράμας.
Η έκταση του χωριού, μαζί με το κτηματολόγιό του, είναι 12.250 στρέμματα και το υψόμετρό του είναι 150 μέτρα.
Γύρω στα 1860 κατοικούσαν στο χωριό Οθωμανοί κάτοικοι, και μεταξύ αυτών 200 Έλληνες. Κατά την απογραφή του 1961 ο πληθυσμός του χωριού ήταν 680 κάτ. Το 1971 ήταν 398 κάτ. Το 1981 ήταν 358 κάτ, το 1991 ήταν 351 κάτ και το 2001 ήταν 390 κάτοικοι. Τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής του 2011, δεν έχουν γίνει επίσημα γνωστά.
Συνορεύει με τα χωριά: βόρεια με την Αναστασιά, νοτιοανατολικά με το Γάζωρο και δυτικά με το Δαφνούδι.
Το χωριό είναι χτισμένο ανάμεσα και πάνω σε λόφο,αμφιθεατρικά, στις υπώρειες του Μενοίκιου όρους.
Στην τουρκοκρατία , και μέχρι το 1926, το όνομα του χωριού ήταν Χωροβίστα ή Χωρβίστα, που σήμαινε κλειστό μέρος. Γύρω στο 1600, Τούρκοι μπέηδες εγκαταστάθηκαν και έκαναν τις στάνες των προβάτων και των κατσικιών τους, γιατί το μέρος ήταν πλούσιο σε βλάστηση.Κάποια στιγμή σαν κατακτητές, πήραν και τη γύρω περιοχή και την έκαναν ιδιοκτησία τους,(τσιφλίκι). Πήραν δούλους, Έλληνες,για να καλιεργούν την περιοχή.Έτσι δημιουργήθηκε ένας συνοικισμός Ελλήνων,<<Το Ραγιαλίκι>>.
Όλο το τσιφλίκι ήταν περιφραγμένο, και για να μπεί κάποιος ή να βγει, έπαιρνε άδεια από τους πορτάδες.
Οι μπέηδες κάποτε πούλησαν το τσιφλίκι. Μέχρι το 1850, το τσιφλίκι το είχαν δύο αδέρφια Τσιαρικτσίδες, Αλβανικής καταγωγής.Την εποχή εκείνη, το ελληνικό στοιχείο ήταν πολύ δυναμικό, και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ζήτησαν από το Σουλτάνο άδεια για να χτίσουν ιερό ναό. Από πιο πριν, και άγνωστο από πότε,πιθανόν από το 1600, υπήρχε το παρεκκλήσι του Αγίου Χριστοφόρου.
Το 1850,όλο το τσιφλίκι το πήραν τα αδέρφια Θεόδωρος και Χρήστος Τεγουντζίκης από τις Σέρρες. Αυτοί το κράτησαν μέχρι το 1900.Τον ίδιο χρόνο, το τσφλίκι πουλήθηκε στο Δανιήλ Τσαγκαρόλα ή Ζαγκαρόλα, από τις Σέρρες, και από τότε πέρασε όπως ήταν φυσικό, στους ΄Ελληνες κατοίκους.
Η αρχική θέση του χωριού, σύμφωνα με μαρτυρίες των γεροντότερων κατοίκων, ήταν μέσα στο ρέμα της Δράβουστας, μια τοποθεσία περίπου 2 χιλιόμετρα Δυτικά, προς το χωριό Δαφνούδι. Το 1832, λόγω επιδημίας χολέρας, μετακόμισαν οι κάτοικοι στη θέση που είναι σήμερα το χωριό.
Υπάρχουν τοποθεσίες που κρατούν την ονομασία τους από πολύ παλιά, όπως <<Κάμινος>> Νοτιοδυτικά του χωριού, όπου παλιά υπήρχαν καμίνια και έψηναν στάμνες,κιούπια και άλλα χωμάτινα σκεύη,<<Μέλαγκας>> από τις πολλές συκιές που έσταζαν μέλι κ.α.
Το 1924 αλλάζει η ονομασία του χωριού από Χωρβίστα σε Άγιος Χριστόφορος, προς τιμή του Αγίου Χριστοφόρου, παρεκκλήσι του οποίου προϋπήρχε από πολύ παλαιότερα στο μέρος όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα είναι και πολιούχος μας και προστατεύει το χωριό.
Μέχρι το 1995 ήταν κοινότητα Αγίου Χριστοφόρου. Από το 1996 και μετά, με το σχέδιο <<Καποδίστριας>>, έγινε Δημοτικό διαμέρισμα του νεοσύστατου Δήμου Νέας Ζίχνης, μαζί με άλλα 13 χωριά, και από το 2011 με το σχέδιο <<Καλικράτης>>Τοπική κοινότητα του διευρυμένου Δήμου Νέας Ζίχνης, ύστερα από τη συνένωση του δήμου Ν.Ζίχνης και Αλιστράτης.
Το 1860 περίπου, ιδρύθηκε το πρώτο το πρώτο σχολείο, στη θέση όπου βρίσκεται η κοινότητα σήμερα ,στο κέντρο του χωριού. Στη συνέχεια έγινε το σχολείο στη θέση όπου σήμερα στεγάζεται ο πολιτιστικός σύλλογος.Λειτούργησε το σχολείο από το το 1926 ή κατ' άλλους από το 1935, μέχρι το 1988 οπότε έπαυσε η λειτουργία του, λόγω του μικρού αριθμού των παιδιών ,και τα λιγοστά παιδιά μεταφέρθηκαν από τότε στο δημοτικό σχολείο Γαζώρου.Μέχρι το 1962-63 είχε πολλά παιδιά. Κατά την περίοδο του Μακεδονικού αγώνα, διακρίθηκε για τους εθνικούς του αγώνες ο δάσκαλος Ιωάννης Κλείτος, πατέρας του πρώην Υπουργού Εσωτερικών Νικολάου Κλείτου. Η συμμετοχή βέβαια και όλων των κατοίκων του χωριού στον αγώνα ,είναι αναμφισβήτητο γεγονός.
Δάσκαλοι εκείνης της εποχής: Η συγχωρεμένη η κ. Μαρίκα , που από τα χέρια της πέρασαν γενιές παιδιών του χωριού από το 1910 και μετά. Ο Παπαδόπουλος μέχρι το 1940 και μετά το 1949.
Το 1940 με την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου η λειτουργία του σχολείου σταμάτησε. Με τον ερχομό των Βουλγάρων ,το 1941, πολλοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να φύγουν από το χωριό ,άλλοι σε διπλανά χωριά και άλλοι στις Σέρρες και σ'άλλα μέρη της πατρίδας μας. Ξανάρχισε μετά την αποχώρηση των Βουλγάρων το 1946. Δάσκαλοι εκείνης της εποχής ο Ταρσίνης Φορμίων, Ο Ηρακλής Νανούσης και ο Τσέλιος Δημήτριος. Ο Παπαδόπουλος επέστρεψε το 1949.Πολλά χρόνια δίδαξε στο χωριό και ο Κωνσταντίνος Καρλής μετά το 1952.Επίσης πολλά χρόνια δίδαξε ο κ. Μόσχος Γεώργιος και η σύζυγός του κ. Ψάρρη Σουλτάνα. Αρκετοί άλλοι δάσκαλοι πέρασαν από το χωριό, και δίδαξαν μικρότερα διαστήματα, μέχρι το 1988 που έκλεισε το σχολείο.
Το 1945-46 ,όπως διηγούνται οι σημερινοί παππούδες,ο Κ. Σημίτης,μάλλον γυμνασιάρχης στο γυμνάσιο Ν.Ζίχνης, γύριζε στα χωριά και καλούσε παιδιά της πέμπτης και της έκτης τάξης του δημοτικού να γραφτούν στο γυμνάσιο.
Το 1953 και μετά, πολλά παιδιά του χωριού αποφασίζουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό, Αυστρία, Γερμανία ,Ιταλία. Οι καιροί δύσκολοι, οι οικογένειες πολυμελείς. Δούλευαν όλοι στο χωριό, για να σπουδάσει ένας από την οικογένεια: Γέρκου Κων/νος κτηνίατρος, Τερμεντζής Ευάγγελος γιατρός, Σφυρίδης Φώτης γιατρός, Μίγας Δημήτριος Γεωλόγος.
Στις μεγάλες προσωπικότητες που ανέδειξε το χωριό, δεν μπορούμε να μη συμπεριλάβουμε τον κ.Νικόλαο Κλείτο, δικηγόρο, βουλευτή και Υπουργό Εσωτερικών.
Μέχρι το 1965, στο εξατάξιο γυμνάσιο εκείνης της εποχής, σπάνια πήγαιναν όλα τα παιδιά. Γυμνάσιο Δημόσιο τότε, στην περιοχή μας , υπήρχε μόνο στη Ν.Ζίχνη. Στο Γάζωρο τότε λειτουργούσε ιδιωτικό γυμνάσιο από το 1957 μέχρι το 1966.
Στα νεώτερα χρόνια το χωριό μας έχει βγάλει πολλούς ανθρώπους των γραμμάτων, όπως νηπιαγωγούς, δασκάλους, καθηγητές, γιατρούς, πολιτικούς μηχανικούς, οικονομολόγους, δικηγόρους.
Ασχολίες των κατοίκων:
Οι κάτοικοι του χωριού είχαν σαν κύρια ασχολία τους την καλλιέργεια του καπνού.Άλλα γεωργικά προϊόντα καλλιεργούσαν σε ποσότητες που να φτάνουν για να περάσει τη χρονιά η οικογένειά τους.Ο καπνός ήταν παλαιότερα η κατ' εξοχήν ασχολία των κατοίκων. Όλος ο χρόνος καταναλωνόταν με την ενασχόληση γύρω από τον καπνό.Από το Μάρτη με τους <<Χασλαμάδες>>,τα φυτώρια του καπνού, στη συνέχεια πότισμα, ξεβοτάνισμα,φυτεία, ραντίσματα ,σκάλισμα, γέμισμα, ξεντύπιασμα, σπάσιμο, μπούρλιασμα, αποξήρανση, σαντάλιασμα, παστάλιασμα, πούλημα και ερχόταν πάλι Μάρτης. Στα ενδιάμεσα διαστήματα σπορά, θέρος, αλώνισμα για τα σιτάρια μας.
Σήμερα στο χωριό ελάχιστοι ασχολούνται με τον καπνό. Όλοι σχεδόν είναι συνταξιούχοι του ΟΓΑ και μέλη του ΚΑΠΗ.
Αρκετά στοιχεία πήραμε από το βιβλίο του αείμνηστου Γιάννη Πραζιούτη δασκάλου, Ιστορία της Επαρχίας Φυλίδας, καθώς επίσης και από μαρτυρίες κατοίκων του χωριού μας.
Αν κάτι μας διέφυγε, είμαστε έτοιμοι να το συμπληρώσουμε ή να το διορθώσουμε.
